معماری ایرانی

معماری ایرانی در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی ویژه برخوردار است و ویژگی‌هایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوان‌های رفیع، ستون‌های بلند و تزیینات گوناگون در عین سادگی نشانه شکوه آن هستند.

برخی از پژوهشگران معماری، جایگاه مثبت فضا یا به‌عبارتی «فضا محوری» معماری ایرانی را در برابر «حجم‌انگاری» به‌عنوان مهم‌ترین خصیصه معماری ایرانی به‌حساب می‌آورند. در معماری ایرانی، علاوه بر خصوصیاتی چون تناسب و زیبایی سردرها و گنبدها و ایوان‌ها به کارگیری منطق ریاضی و عرفانی هم به چشم می‌خورد.

خصوصیات معماری ایرانی به‌طور کلی شامل درون‌گرایی، پرهیز از بیهودگی، مردم محوری، خودبسندگی و مصالح‌شناسی است. در ادامه به تشریح و توصیف اثر این پنج شاخص بر معماری ایرانی می‌پردازیم.

باورهای مردم ایران نسبت به زندگی شخصی و حرمت آن، معماری ایرانی را درون‌گرا ساخته است. معماران ایرانی با ساماندهی اندام‌های ساختمان در گرداگرد یک یا چند میان‌سرا، ساختمان را از جهان بیرون جدا می‌کردند و تنها یک هشتی این دو بخش را به هم پیوند می‌داد.

خانه‌های درون‌گرا در اقلیم گرم و خشک، همچون بهشتی در دل کویر هستند. فضای درون‌گرا از هر سو رو به درون است و بخش بیرونی، آذین‌های بیشتری نسبت به اندرونی دارد. معماران حتی در ساختمان‌های برون‌گرا، مانند کوشک میان باغ‌ها نیز درون‌گرایی را حفظ ‌کردند. کوشک‌ها ساختمان‌هایی برون‌گرا به‌حساب می‌آمدند که گرداگرد آن‌ها باز بود و از هر سو به بیرون باز می‌شدند.

ویژگی غیرقابل‌انکار آثار معماری و بناهایی مانند خانه، مسجد، مدرسه، کاروان‌سرا و حمام، خصوصیت درون‌گرایانه آن‌ها است؛ شاخصه‌ای که ریشه‌ای عمیق در مبانی و اصول اجتماعی- فلسفی ایرانی دارد. درون‌گرایی و حفظ حریم خصوصی در معماری برای رسیدن به اصل خویش و یافتن آرامش در درون است. به‌طور کلی و بر اساس تفکر شرقی، در سرزمین‌های اسلامی جوهر فضا در باطن متجلی می‌شود و حیاط درونی، به وجود آورنده این اصل است.

پرهیز از بیهودگی

در معماری ایرانی از کار بیهوده در ساخت‌و‌ساز پرهیز می‌شود. برای همین معماران ایرانی از اسراف دوری می‌کردند. این اصل هم پیش از اسلام و هم پس از اسلام رعایت شده است.

مردم محوری

مردم محوری به‌معنای رعایت تناسب میان اندام‌های ساختمانی با اندام‌ها و نیازهای انسان است. معماری در ایران، هنری وابسته به زندگی محسوب می‌شود؛ بنابراین پهنای اتاق خواب به‌اندازه یک بستر است و بلندی طاقچه به‌اندازه‌ای که نشسته و ایستاده به آسانی در دسترس باشد؛ از طرفی تالار که مخصوص مهمان است به‌اندازه‌ای ساخته می‌شود که شایسته پذیرایی باشد.